Bir sağır, komşusunun hasta olduğunu öğrenince kendi kendisine dedi ki: “bu ağır kulaklı sağır onun sözlerini nasıl duyabilir? Üstelik hastanın sesi de ağır çıkar. Fakat gitmek de lazım. O dudaklarını hareket ettirdikçe, ben de sözlerini tahmin ve zanla anlarım. Ben ona –Nasılsın? Dedikçe o, – Allah’a hamdolsun iyiyim der, şükreder. Ben Elhamdülillah derim. Sonra, ne yiyip içtiğini sorunca, mercimek çorbası ve şerbet içtiğini söyler. Afiyet olsun derim. Hekiminin kim olduğunu sorarım. O bana falan kimsedir der. Ben de onun ayağı mübarektir, gittiği yerde hastalık yok olur. Biz onu denedik çok iyidir. Nereye vardıysa maksat hâsıl oldu derim. Bu düşüncelerle hastanın yanına gitti ve halini sordu.
Hasta, “ölü gibiyim!” dedi. Sağır hastanın hamdolsun iyiyim dediğini tahmin ettiği için “Elhamdülillah” dedi. Hasta üzüldü, sağırın söylediği sözlerden hastanın gönlünde ayrı bir sıkıntı oluştu. Ne yediğini sorunca, “yılan zehri” dedi. Sağır da hastanın mercimek çorbası veya şerbet içtim dediğini tahmin ederek “Afiyet olsun” dedi. Sonra hekimlerden kimin geldiğini sorunca hasta “Azrail!” dedi. Sağır da hekimlerden bir hekimi söyledi zannı ile “onun işi gayet mübarektir” dedi. Ve hastanın yanından sevinçle çıktı. Hal hatır sordum diye sevindi.
Bizler şu anda sağır olduğumuz için mi birbirimizi anlamıyoruz yoksa sağır rolünde miyiz? Bu da tartışılır bir konu 🙂
Şunlarda hoşunuza gidebilir.
Yazar Hakkında
